آه که چه بی اندازه و بیشمار است. اوضاعِ نامطلوبی ست که در آن هیچ، همه و همه، هیچ می شود.
گاه نگرانم میکند. گاهی آشفته، اما من همچنان به آینده اُمیدوارم. به آینده مبهمی که برایم زیبا ست. آینده مبهمی که قرار است باعث تغییر دادن آینده میلیون ها موجودِ زنده شود!
و من، پریشان از حال و هوای این روز های به ظاهر زیبا، و غمگین از این جنگلِ بی قانونِ جامعه، درد میکِشَم.
درد میکِشَم از سیلِ هولناکِ درد هایی که تمامِ جهانِ هستی بابت چهره حقیقی انسان ها به دوش می کِشَد!
آه که چه بی اندازه و بیشمار است. اوضاع نابِسامانی ست که در آن بی ارزش ها، ارزش و ارزش ها، بی ارزش تر از بی ارزش ترین های روزگار شده است.
و ما، بی انگیزه تر از دیروزِ خود چه بیخیال نشسته ایم و به حالِ بی حالِ مان می نگریم تا بلکه این نیز بگذرد. سرشار از نا اُمیدی!
سرگرم شده ایم. تمامِ دِل مشغولی هایمان در خودمان خلاصه می شود. روزمَرِگی زندگیِ رنگیِ مان را سیاه و سفید کرده.
سرگردان شده ایم. چرا ها و نمی دانم هایی که در ذهنمان می چرخند و. می چرخند و. می چرخند. و راهی باز نمی یابند.
ضعیف شده ایم. دیگر نمی توانیم دلیلی شویم برای دلگرمیِ خودمان با ذره ای محبت به موجوداتِ زنده!
.
دَردِ دِل
درباره این سایت